Rozdział 13

Dla wszystkich którzy są ze mną, którzy czytają i komentują a szczególnie dla TOŚKI :)
Przepraszam że nie informuję o rozdziałach ale mam jakiś problem że nie mogę dodawać komentarzy :) Nie wiem dlaczego. Przepraszam od razu za długą nieobecność :)
*************************************************************************************

A jednak to prawda Robert przechodzi do Realu Madryt, z tego co wiem od chłopaków był już kilka razy w Madrycie, ale unikałam spotkania jak ognia, niestety wiedziałam żę spotkanie go wcześniej czy później będzie nieuniknione. Liczyłam że będzie to później jednak bardzo sie pomyliłam. Jego prezentacja odbyła się bardzo szybko ;/ Nie byłam z tego powodu zadowolona, wiedziałam że mój synek był tak podobny do Roberta, że gdyby tylko ten go zobaczył zorientował by się. Alvi w wieku prawie 3 latek wyglądał tak samo jak Robert w tym wieku.
Był poniedziałek pełna obaw wychodziłam z domu żegnając się z synkiem. Bałam się spotkania z Lewym, Bałam się, żę ten mur obojętności który tyle lat budowałam, runie jak go tylko zobaczę.
Na stadion nie śpieszyłam się, a gdy tylko pojawiłam sie przez budynkiem szybko przemknęłam do swojego gabinetu. Szczęśliwa że uniknęłam kłopotów usiadłam za biurkiem i zaczęłam przeglądać papiery. Nagle ktoś zapukał. Do gabinetu weszli Ronaldo, Karim, i Marcelo.
-Cześć szefowo, gdzie zgubiłaś swoją pociechę - zapytał się Marcelo całując mnie w policzek na powitanie.
-Moja pociecha siedzi sobie z nianią w domu, nie będzie teraz się pojawił na stadionie, jęśli to nie będzie konieczne.- Odpowiedziałam nie odrywając wzroku od dokumentów.
-Tak nie można i tak przecież się spotkają - skarcił mnie Cris.
-Masz rację ale lepiej jak to będzie później. Macie jakąś sprawę czy tak wpadliście podenerwować mnie?
-Mou kazał cie przyprowadzić - powiedział ostrożnie Karim - masz poznać nowego zawodnika i odbyć z nim rozmowę - szybko na niego popatrzałam i przełknęłam głośno ślinę.
- Ok. - odpowiedziałam wstając - powiedziecie że mnie nie widzieliście, po prostu nie ma mnie jeszcze nie wiem - wzruszyłam ramionami - wymyślcie co chcecie ale JA NIGDZIE NIE IDE. - zaakcentowałam.
-Ale.. - próbowali coś powiedzieć
-Powiecie tak, albo to ja powiem Mou kto ostatnio zamknął w schowku na miotły Morate tłumacząc że z taką twarzą tylko tam może siedzieć.-uśmiechnęłam się do nich słodko. - To jak wszystko uzgodniliśmy?
- Tak królowo, wszystko - zasalutował Cris
-Oczywiście brak jakichkolwiek pytań - dodał Karim
-Ma się rozumieć pani psycholog - krzyknął Marcelo i tyle ich widziałam.
-Jak z dziećmi - zaśmiałam się.
Moja błoga cisza długo jednak nie potrwała bo zadzwonił mój telefon, był to trener który prosił abym zeszła na murawę. No to po mnie - pomyślałam
Bardzo wolno udałam się w kierunku wyjścia, aby mieć pewność że dojdę wysłał Ikera.
-A może mnie nie pamięta co -zapytałam cicho
- Nie na pewno nie, zmieniłaś sie tak że nikt by cie nie poznał - zironizował kapitan.
- Iker no pocieszaj mnie bardziej - warknęłam i zwolniłam.
-Aha bo ja zapomniałam... - i zaczęłam sie wycofywać.
-Nic nie zapomniałaś idziemy!!!

Robert:
Jestem w Madrycie, stoje na murawie, atmosfera niesamowita. Piłkarze są bardzo mili co mi ułatwia sprawę. Tylko kilku w tym Ronaldo jakoś dziwnie na mnie patrzy, nie wiem o co może chodzić.
-Mówię ci jak poznasz naszą panią psycholog to padniesz, no mówię ci taka laska - zaśmiał się Khedira, na te słowa Arbeloa trącił go łokciem delikatnie i skarcił wzrokiem , zastanawiałem się o co może chodzić.
Niedługo potem moje rozmyślenia zostały przerwane bo zobaczyłem cos dziwnego...

Anna:
Wyszłam na murawe do trenera i zobaczyłam go, nie patrzył na mnie tylko rozmawiał z Alvaro i Samim.
Nic się nie zmienił, nadal jest tak samo przystojny jak był, a może i nawet bardziej.
-Nana - zawołał Alvaro - cześć - pocałował mnie w policzek - jak sie miewa mój imiennik? - dodał już ciszej.
-Cześć Alvaro - zaśmiał sie cicho i również szeptem dodałam - stęsknił się za swoim ulubionym wujkiem imiennikiem i za jego córeczką.
Słysząc to Chłopcy koło nas roześmiali się głośno.
To właśnie w nich uwielbiałam, w każdej sytuacji potrafili mnie rozśmieszyć i sprawić że zapomnę i problemach.
-CISZA! - krzyknął Mou i popatrzył na mnie z lekkim uśmiechem, jakby chcąc dodac mi otuchy. o tym że Alvi jest synem Roberta wie mało osób, kilku chłopaków pewnie sie domyśla, ale o tym że byłam dziewczyną Roberta wiedzą wszyscy, przecież pamiętają mnie jeszcze z Dortmundu. - ustawić się wszyscy. Robercie poznaj naszą panią Psycholog, chociaż wszyscy wiemy że już ją znasz - Aniu chodź do nas. bezustannie przy królewskich Ania Piotrkowska a to Robert Lewandowski jak już wiesz.
Zapadła martwa cisza. Z wysoko podniesioną głową patrzyłam na niego i z całych sił starałam się nie rozpłakać.
-Boże... - wydusił z siebie - Aniu co ty tu robisz... jak... kiedy...- jąkał się patrząc na mnie z niedowierzaniem i... radością? ale również takim dziwnym smutkiem.
-Cześć. Od 3,5  roku jestem psychologiem w Realu - odpowiedziałam cicho nie patrząc mu w oczy
-Dlaczego nic nie wiedziałam ,dlaczego tak nagle wyjechałaś dlaczego Łukasz mi nic nie powiedz...-wyszeptał lecz szybko mu przerwałam
-Przecież wiesz dlaczego , nie udawaj proszę że nic się nie stało, nie będziemy teraz o tym rozmawiać jesteśmy na treningu a nie w kawiarni czy klubie dyskusyjnym. - powiedziałam ledwo już mówiąc oczami pełnymi łez.- wracajcie do treningu i przychodźcie po koli na rozmowy dziś indywidualne.
Dlaczego znowu się pojawił w moim życiu no dlaczego?
Po treningu wyszłam ze stadionu omijając chłopaków nagle usłyszałam krzyk
-Aniu kochanie no poczekaj czyżbym zrobił coś nie tak że nie zasłużyłem na twoją uwagę - zapytał z udawaną rozpaczą Karim.
-Karimku, kochanie przecież wisz że to nie tak- przytuliłam się do niego i głośnio rozaśmiał, chłopcy stali z boku i naśmiewali się z nas. Podeszliśmy do nich, stał wsród nich również Robert.
-Możemy porozmawiać - zapytał mnie - Prosze bardzo mi zależy.
-Robert nie uważasz że nie mamy o czym, wszystko zostało wyjaśnione poza tym ty jakoś specjalnie nie rozpaczałeś po moim odejściu przepraszam ale śpieszę się do domu. - Pocałowałam Cristiano, Karima, Alvaro, Pepe i Marcelo w policzki i poszłam w stronę Auta.
- Ucałuj swojego mężczyznę od nas i powiedz że tęsknimy - zaśmiał się Cristiano - odwróciłam sie i uśmiechnęłam. Mina Roberta była nie do opisania. - Kocham was - powiedziałam szeptem, mimowolnie popatrzyłam na te słowa na Lewego....